นี่คือภาพจิตรกรรมทางพุทธศาสนาเพียงภาพเดียวที่ได้รับการกำหนดให้เป็นสมบัติประจำชาติในเมืองไมซูรุ คาดว่าวาดขึ้นในสมัยเฮอัน

ภาพนี้แสดงให้เห็นพระโพธิสัตว์ฟูเง็น เอ็มเม ประทับนั่งบนช้างเผือกสามเศียร ข้างใต้นั้นมีช้างเล็ก ๆ มากมายค้ำชูพระโพธิสัตว์อยู่

มีการไล่เฉดสีและใช้สีตัดกัน ควบคู่ไปกับการใช้แผ่นทองคำเปลวและแผ่นเงินเปลวด้วยเทคนิคที่เรียกว่า "คิริกาเนะ" ถ่ายทอดสีพระพักตร์ของพระโพธิสัตว์ให้ดูอ่อนโยนและสงบนิ่งได้อย่างประณีตละเอียดอ่อน

ได้รับการกำหนดให้เป็นสมบัติประจำชาติเมื่อเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2495

รอยจารึกด้วยหมึกนี้พบในพระเศียรของรูปสลักไม้ในพระอิริยาบทประทับนั่งของอามิดาเนียวไรหรือพระอมิตาภพุทธะ เมื่อ พ.ศ. 2506 ทำให้ทราบว่าเป็นผลงานในช่วงแรก ๆ ของไคเค ช่างแกะสลักพระพุทธรูปช่วงต้นสมัยคามากูระ

แม้พระแท่นและพระรัศมีจะหายไปและมีการบูรณะพระหัตถ์ทั้งสองข้างในภายหลัง แต่ก็ยังได้รับการยกย่องอย่างมากว่าเป็นผลงานในช่วงแรก ๆ ของไคเคที่มีความโดดเด่นเป็นพิเศษ

มีพระพุทธรูปประมาณ 20 องค์ทั่วญี่ปุ่นที่ไคเคได้ใช้หมึกจารึกด้วยตัวเอง ในจำนวนนี้ 3 องค์อยู่ในเมืองไมซูรุ โดยประดิษฐานที่วัดมัตสึโนโอเดระ 1 องค์ ส่วนอีก 2 องค์ประดิษฐานที่วัดคงโงอิน

ได้รับการกำหนดให้เป็นสมบัติทางวัฒนธรรมที่สำคัญเมื่อเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2514

โฮโตเกไม คือการร่ายรำเพื่อสักการะบูชา สืบทอดต่อกันมาตั้งแต่ก่อนสมัยเอโดะ จะมีการร่ายรำนี้ในวันที่ 8 พฤษภาคมของทุกปี

เป็นการร่ายรำอย่างสง่างามของชากาเนียวไรหรือพระศากยมุนีพุทธเจ้า, ไดนิจิเนียวไรหรือพระมหาไวโรจนะพุทธเจ้า และอามิดาเนียวไรหรือพระอมิตาภพุทธะ ประกอบดนตรีราชสำนัก

การร่ายรำและการบรรเลงดนตรียังคงได้รับการอนุรักษ์สืบทอดต่อกันมาจวบจนปัจจุบันโดยกลุ่ม "มัตสึโนโอเดระ โฮโตเกไม โฮซงไก" ซึ่งเป็นคนในท้องถิ่น

ได้รับการกำหนดให้เป็นสมบัติทางวัฒนธรรมพื้นบ้านสำคัญที่จับต้องไม่ได้เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2547